Z życia szkoły

Ciekawość jest cechą będącą czynnikiem determinującym ludzkie losy. To ona stoi za wielkimi odkryciami, zapierającymi dech w piersiach przygodami i ideami ważnymi dla całych epok. To również i ona odpowiada za sytuacje, które przytrafiły się Óscarowi Drai, bohaterowi powieści Carlosa Ruiz Zafóna pod tytułem “Marina”. Piętnastoletni chłopiec zamieszkujący barceloński internat (w latach 80. XX wieku) wolne chwile spędzał między ruinami secesyjnych pałacyków otaczających jego szkołę. Pewnego dnia jego chęć odkrywania przeszłości doprowadziła do spotkania z piękna Mariną, lokatorką jednego z pałacyków. Dziewczyna pokazała mu stary cmentarz ukryty w ciemnych i tajemniczych zakątkach Barcelony, a ciekawość popchnęła ich do śledzenia zagadkowej damy w czerni, która co miesiąc odwiedzała bezimienny grób na owym cmentarzu. Historia pary przyjaciół z każdym dniem nabiera niebezpiecznego tempa, a próba rozwikłania mrocznej zagadki przeszłości okaże się być dla bohaterów ważną lekcją wymagającą poświęceń.

Szczegółowa charakterystyka postaci, piękne opisy miasta, trzymająca w napięciu akcja, przeszywający mrok oraz tajemnica podszyta strachem i ekscytacją - wszystko to sprawiło, że powieść hiszpańskiego pisarza została ze mną na długo po jej przeczytaniu, a wracam do niej z ogromną nostalgią, chcąc po raz kolejny poddać się hipnotyzującemu stylowi pisarskiemu Zafóna.

Błądząc myślami wśród tego, co było dla mnie najważniejsze w “Marinie”, zdecydowanie na pierwszy plan wysuwa się relacja bohaterów - skomplikowana, niejasna, o której oni sami nie mówią wprost, a która jest w tym wszystkim piękna i tak bardzo ludzka.

Mój apel zatem brzmi: czytajcie Zafóna. Chociażby dla dobrej zabawy, dla historii pełnych emocji, które zostaną z wami na długo, jak nie na całe życie. Dla oderwania się od rzeczywistości. Dla przyjemnego uczucia dryfowania nad kartkami papieru, czekając do ostatniego słowa na finał historii, która tak naprawdę nigdy się nie skończy, ponieważ zawsze będzie żyła pełną piersią w naszych wspomnieniach. Ponieważ "Czasami to, co najbardziej prawdziwe, dzieje się tylko w wyobraźni - odparła. - Wspominamy tylko to, co nigdy się nie wydarzyło." .

 Hanna Sidorkiewicz, klasa IVa